afachat

Citations 

variante(s): afaitat, afaytat, afeitat, affachac, affachat, affactat, affaitat

adj.

a. 'préparé, apprêté'

L: PseudoTurpP 120,2; MervIrlHR 259,30 (afayt‑)

b. 'tanné, corroyé [en parlant de peaux]'

T: EbUis/GuiUisAudTrUis 16,4 (afait‑ Da)

D: 1204? ⊂ MémNobM 611,27; 1204? ⊂ MémNobM 601,25 et pass. (afait‑); 1212 LodèvePfister2 38 (‑ati, contexte lat.); LeudBrunPC 25; CartMontpRn 3:266a (afait‑, s. v. ‑ar); 1474? Dienne ⊂ DAOA 23b–24a (afait‑)

c. 'bien dressé [en parlant d'un cheval]'

L: GirRoussH 4959 (afait‑)

d. 'bien élevé, instruit'

L: AlexAlbMH 82 (affactaz); GirRoussH 4986 (afait‑); GirRoussHo 4279 (afait‑); GirRoussP 233 (affait‑); RomCToulZ 39 (afait‑)

e. 'aguerri, rendu endurant'

T: AimPegDeBarthStorIt 108,24 (afeit‑ U) = Rn 3:266a (s. v. afaitar)

f. 'habile, intelligent [en parlant de qc]'

L: LVVertRn 3:286a (s. v. ‑ar)

g. 'maquillé'

L: GlossLat2P 71 (aff‑ «fucosus, fucatus»)

h. 'faux, menteur'

L: LVVertRn 3:286a (s. v. ‑ar)

i. 'frelaté [en parlant de vin]'

D: 1396 MarmandeArchGir 5:201,29; 1396 MarmandeArchGir 5:202,1 et pass.

j. 'pipé [en parlant d'un dé]'

D: 1297 ToulouseDocIndF 1:322,6 (affachaczs)

P. p. de → afachar. Pour ce qui est de l'a. occ., le FEW se borne à citer «afrpr.» afaitaz (GirRouss, cf. b.).

adaisat

FEW 24:244b [*ᴀꜰꜰᴀᴄᴛᴀʀᴇ]; DEM 2:227b; LEI 1:1203. TL 1:173; Gdf 1:128a; AND2 58a. – Pfister2 38; Pfister6 229, 230.