1. v. tr. dir.

'troubler [l'esprit]'

FolqMarsSq 2,23: e s'a vos platz qu'en autra part me vire, / ostatz de vos la beutat e·l gen rire / e·l douz parlar que m'afollis mon sen

2. v. pr.

'devenir fou'

GuilhRaimGir ⊂ AppelInedPar 150,28: e sol de mi no·s estranh, / no·s cug qu'ieu tant m'afolisca / que de ma boca fors isca / cals que ab mi·s n'acompanh

3. afolit p. p. /adj.

'fou'

PRaimC 15,9: Veniar se·n pot de mi, qu'er' afolitz; / Mais hom qu'es fols – cho dizon li autor – / Non er iuiatz, tro que lo ten l'iror, / Del mal qu'il fai, n'es per raison punitz.